Teraźniejsza Prawda nr 242 – 1969 – str. 3
Tak więc w 2Jana 4 umiłowany Apostoł wyraża wielką radość, że znalazł niektóre „z dziatek twoich [widocznie nie wszystkich członków tego lokalnego zboru] chodzących w prawdzie” zgodnie z zarządzeniem Niebieskiego Ojca i otrzymujących w ten sposób łaską, miłosierdzie i pokój, o czym właśnie Apostoł mówi (w w. 3), że pochodzą one od Boga Ojca i od Jezusa Chrystusa, Syna Ojcowskiego i są dla tych, którzy chodzą w prawdzie i w miłości. W 3Jana 4 (por. w. 3) podobnie podkreśla on wielką radość słysząc, iż niektóre z jego duchowych dzieci „chodzą w prawdzie”.
Chociaż wiersze te nie odnoszą się do małych dzieci, to jednak i one powinny być nauczane o drodze prawdy i sprawiedliwości i powinny być prowadzone po właściwej ścieżce przez swoich rodziców, którzy pod tym względem mają wielką odpowiedzialność. „Ćwicz młodego według potrzeby drogi jego” (Przyp. 22:6). Rodzice, a w szczególności rodzice chrześcijańscy powinni oczywiście być bardzo ostrożni, ażeby sami również postępowali drogą właściwą, dając w ten sposób dobry przykład swoim dzieciom. (Zobacz Bibie Standard Nr 297 na temat „Wychowywanie Dzieci”).
Powinniśmy stale pilnować siebie i nauczania, bo czyniąc to zbawimy zarówno samych siebie jak i tych, którzy nas słuchają, włączając nasze dzieci (1Tym. 4:16). Prawdziwy chrześcijanin nie jest ze świata, tak jak Mistrz nie był ze świata; a jako Jego naśladowcy chodzący Jego śladami podobnie powinniśmy być poświęconymi (całkowicie odłączonymi na służbę Bożą) przez Prawdę (Jan 15:19; 17:14-19). Duch świata jest to duch grzechu, błędu, samolubstwa i światowości; zaś duch Pański jest to duch prawdy, sprawiedliwości, miłości i niebiańskich myśli — a nie „duchem bo jaźni, ale mocy, miłości i zdrowego zmysłu” (2Tym. 1:7; Rzym. 8:13—15).
LIST DO EFEZÓW
W liście do Efezów (jedna z najwspanialszych ksiąg Biblii) Apostoł Paweł daje niektóre wyśmienite rady na temat, jak powinien prawdziwie poświęcony chrześcijanin postępować. Poselstwo Apostoła jest wielce uduchowione i przemawia wyłącznie do prawdziwych uczni Chrystusa, czyli do prawdziwie poświęconych. Główną myślą tego poselstwa jest Nowe Stworzenie. Wskazuje ono, że gdy usprawiedliwieni poświęcą swoje człowieczeństwo i gdy są przyjęci przez Pana, to są spłodzeni z Ducha Świętego, ażeby mogli stać się Nowymi Stworzeniami w Chrystusie. Dla takich stare rzeczy przeminęły — ziemskie nadzieje, cele i ambicje; oni wyrzekli się ziemskich praw i zamiast nich otrzymali przez wiarę nowe, niebiańskie widoki (2Kor. 5:17), oczekując spełnienia się ich przy zmartwychwstaniu. Tacy „powinni chodzić w nowości żywota” (Rzym. 6:4).
Pierwsza część księgi do Efezów odnosi się do teoretycznej, filozoficznej przemiany z natury ludzkiej na duchową, z ludzkości do
kol. 2
członkostwa w Nowym Stworzeniu. Ostatnie rozdziały tej księgi wykazują wynik tej przemiany nie tylko pod względem uczuciowym Nowego Stworzenia, ale także co się tyczy śmiertelnego ciała, które po poświęceniu bywa przez nową wolę, jak się sądzi — powstrzymywane, rządzone i kontrolowane z coraz większą stanowczością i zdolnością w miarę jak ona wzrasta w Panu i w sile mocy Jego. Nowe Stworzenie powinno trzymać starą naturę, ciało w uległości — trzymać wolę ciała umarłą, pogrzebaną, przyprowadzając ją do poddaństwa (1Kor. 9:27). „Albowiem jeślibyście [Nowe Stworzenia] według ciała żyli, pomrzecie [utracicie życie jako Nowe Stworzenie — umrzecie Śmiercią Wtóra]; ale jeżelibyście Duchem sprawy ciała [usposobienie ludzkiej natury, nie pozwalając by ono miało kontrolę] umartwili [kładli na śmierć] żyć będziecie [jako Nowe Stworzenia]”. „Duchem postępujcie, a pożądliwości ciała nie wykonywajcie… Jeśli duchem żyjemy, duchem też postępujmy” (Rzym. 8:13, 1; Gal. 5:16, 25). Chociaż ustępy te, jak i wiele innych ustępów Pisma Św., stosują się bezpośrednio do Nowych Stworzeń, to jednak w zasadzie odnoszą się one również do wszystkich innych, którzy poświęcili swoje życie Bogu, aczkolwiek nie są spłodzeni z Ducha Świętego. Nie potrzeba być Nowym Stworzeniem spłodzonym z Ducha, aby postępować z Bogiem. „Enoch chodził z Bogiem” i „pierwej niż jest przeniesiony, miał świadectwo, że się podobał Bogu” (1Moj. 5:24; Żyd. 11:5). Nikt ze Starożytnych Godnych nie był spłodzony z Ducha. Oni nie byli Nowymi Stworzeniami, ale mieli społeczność z Bogiem jako Jego przyjaciele — chodzili oni z Bogiem przez wiarę i wiara ich była im policzona ku sprawiedliwości, a to z powodu przyszłej ofiary Jezusa złożonej dla ich usprawiedliwienia (2Moj. 33:11; Izaj. 41:8; Jak. 2:23; Rzym. 4: 3, 5, 9, 13, 20—22; Gal. 3:6). „Bez wiary nie można podobać się Bogu” (Żyd. 11:6). Z powodu zasługi ofiary Chrystusowej złożonej dla nas, Bóg z zadowoleniem przyjmuje nas z powrotem do Swojej społeczności (Jak. 4:8; 1Jana 1:3). Kroczymy z Bogiem na błogosławionej drodze wiary; „bo przez wiarę chodzimy, a nie przez widzenie” (2Kor. 5:7). „Ci, którzy są z wiary, dostępują błogosławieństwa z wiernym Abrahamem” (Gal. 3:9).
EGZAMINACJA USTĘPU DO EFEZ. 5: 3-8
W liście do Efez 5:3—5 Św. Paweł oświadcza: „A wszeteczeństwo i wszelaka nieczystość albo łakomstwo [chciwe pragnienie zdobycia posiadłości drugich] niechaj nie będzie ani mianowane między wami, jako przystoi na świętych. Także sprośność i błazeńskie mowy [włączając mowy lubieżne] i żarty [nie dotyczy to właściwego użycia dowcipu i humoru, lecz nieczystego, nieprzyzwoitego nasuwania żartów, sprośnych mów itp.], które nie przystoją [nie są na miejscu, nie są stosowne], ale raczej [co jest właściwej dziękowanie. Bo to wiecie, iż