Teraźniejsza Prawda nr 240-241 – 1968 – str. 88
Boże prawdziwy” (Psalm 31:6). „Wszystkie Jego sprawy są wierne” (Psalm 33:4). „Sprawiedliwości Twojej nie ukrywałem … i prawdy Twojej” (Psalm 40:11). „Pośle mi Bóg miłosierdzie Swoje i prawdę Swą, albowiem wielkie jest … miłosierdzie Twoje, … prawda Twoja” (Psalm 57:4, 11). „Panie Boże … wielce miłosierny i prawdziwy” (Psalm 86:15). „Miłosierdzie i prawda uprzedzają oblicze Twoje” (Psalm 89:15). „Na wieki trwa miłosierdzie Jego, a od narodu aż do narodu prawda Jego” (Psalm 100:5). „Uwielbiłeś słowo Twoje nad wszystko imię Twoje [tzn. podporządkowałeś Twój charakter prawdzie Twojej]” (zob. ang. przekł.) (Psalm 138:2). „Który przestrzega (słucha) prawdy aż na wieki” (Psalm 146:6). „Rady Twe, z dawna postanowione, są wierną prawdą” (Izaj. 25:1). „Przetoż sprawię, aby uczynki ich działy się w prawdzie” (Izaj. 61:8). „Którego wszystkie sprawy są prawdą” (Dan. 4:37). „Ale Ten, który mię posłał jest prawdziwy” (Jan 8:26). „Niech Bóg będzie prawdziwy” (Rzym. 3:4). „Panie święty i prawdziwy” (Obj. 6:10). „Sprawiedliwe i prawdziwe są drogi Twoje” (Obj. 15:3). Te teksty, wszystkie bez wyjątku pokazują, że Bóg jest poddany Swojemu prawu prawdy, a niektóre z nich pokazują, że On jest również poddany Swojemu prawu sprawiedliwości i miłości.
Teraz zacytujemy niektóre teksty pokazujące, że Bóg jest poddany Swojemu prawu sprawiedliwości: „Izali Sędzia wszystkiej ziemi nie uczyni sprawiedliwości?” (1Moj. 18:25). „Człowiek jeden zgrzeszył, a na wszystek lud gniewać się będziesz?” (4Moj. 16:22). „Sprawiedliwy i prawy jest Bóg” (5Moj. 32:4). „Rozsądź sługi Twoje, potępiając niezbożnego … a Usprawiedliwiając sprawiedliwego” (1Król. 8:32). „Bo nie masz u Pana Boga naszego nieprawości” (2Kron. 19:7). „Niech będzie daleka niepobożność od Boga i nieprawość od Wszechmocnego … A zgoła Bóg przewrotnie nie czyni … Bo na nikogo nie wkłada więcej” (Hiob 34:10, 12, 23). „Sprawiedliwy Pan, sprawiedliwość miłuje” (Psalm 11:7). „Ty będziesz sądził ludzi w sprawiedliwości” (Psalm 67:5). „Sprawiedliwość i sąd [prawda] są gruntem stolicy Twojej” (Psalm 89:15). „Uprzejmym jest Pan … W Nim nie masz żadnej nieprawości” (Psalm 92:16). „Przed oczyma pogan oznajmił sprawiedliwość Swoją” (Psalm 98:2). „Sprawiedliwy jest Pan we wszystkich drogach Swoich i miłosierny we wszystkich sprawach Swoich” (Psalm 145:17). „Sprawiedliwy jest Pan, Bóg nasz we wszystkich sprawach Swoich, które czyni” (Dan. 9:14). „Pan sprawiedliwy jest … nie czyni nieprawości” (Sof. 3:5). „Azaż niesprawiedliwy jest Bóg? … Nie daj tego Boże! Albowiem jakożby Bóg sądził świat?” (Rzym. 3:5,6). „Jestże niesprawiedliwość u Boga? Nie daj tego Boże” (Rzym. 9:14). „Nie jest Bóg niesprawiedliwy” (Żyd. 6:10). „Wiernyć jest Bóg i sprawiedliwy” (1Jana 1:9). „Sprawiedliwyś jest, Panie! … sprawiedliwe są sądy Twoje” (Obj. 16:5, 7). Te teksty dowodzą, że Bóg jest poddany Swojemu prawu sprawiedliwości.
Teraz zacytujemy niektóre teksty, które dowodzą, że Bóg jest poddany Swojemu prawu miłości:
kol. 2
„Lepsze jest miłosierdzie Twoje, niż żywot” (Psalm 63:4). „Pan miłuje sprawiedliwych” (Psalm 146:8). „Miłościwie wyrwałeś duszę moją z przepaści skażenia” (Izaj. 38:17, według przekładu Biblii angielskiej — uwaga tłum.). „Miłością wieczną umiłowałem cię, dlategoć ustawicznie miłosierdzie pokazuję” (Jer. 31:3). „Umiłowałem was, mówi Pan” (Mal. 1:2). „Albowiem tak Bóg umiłował świat, że Syna Swego jednorodzonego dał, aby każdy, kto weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny” (Jan 3:16). „Ojciec miłuje Syna” (Jan 5:20). „Kto mię miłuje, będzie go też miłował Ojciec mój … jeśli mię kto miłuje … Ojciec mój miłuje go” (Jan 14:21, 23). „Sam Ojciec miłuje was” (Jan 16:27). „Żeś je umiłował, jakoś i mię umiłował … aby miłość, którąś mię umiłował w nich była, a ja w nich” (Jan 17:23, 26). „Umiłowanym Bożym powołanym świętym” (Rzym. 1:7). ,,Zaleca Bóg miłość Swoją ku nam, że gdyśmy jeszcze byli grzesznymi, Chrystus za nas umarł” (Rzym. 5:8). „Ochotnego dawcę Bóg miłuje” (2Kor. 9:7). „Bóg miłości i pokoju będzie z wami” (2Kor. 13:11). „Bóg, który jest bogaty w miłosierdziu, dla wielkiej miłości Swojej, którą nas umiłował i gdyśmy byli umarłymi w grzechach, ożywił nas pospołu z Chrystusem” (Efez. 2:4, 5). „Bóg, a Ojciec nasz, który nas umiłował” (2Tes. 2:16). „Okazała się dobrotliwość i miłość ku ludziom Zbawiciela naszego Boga” (Tyt. 3:4). „Kogo Pan miłuje, tego karze” (Żyd. 12:6). „Patrzcie, jaką miłość dał nam Ojciec, abyśmy dziatkami Bożymi nazwani byli” (1Jana 3:1). „Bóg jest miłość. Przez to objawiona jest miłość Boża ku nam, iż Syna Swego Jednorodzonego posłał Bóg na świat, abyśmy żyli przezeń. W tym jest miłość, nie iżbyśmy my umiłowali Boga, ale iż On umiłował nas i posłał Syna Swego, aby był ubłaganiem za grzechy nasze … Myśmy poznali i uwierzyli o miłości, którą Bóg ma ku nam. Bóg jest miłość; a kto mieszka w miłości, w Bogu mieszka, a Bóg w nim. My Go miłujemy, iż On nas pierwej umiłował” (1Jana 4:8—10, 16, 19). Te wiersze wykazują, że Bóg jest posłuszny Swemu prawu miłości.
Tak więc według tych trzech szeregów wierszy, Bóg jest poddany Swojemu własnemu prawu prawdy, sprawiedliwości i miłości. Ale połączenie prawdy, sprawiedliwości i miłości wytwarza potulną uległość serca i umysłu, która jest cichością, przeto odkąd te zalety skupiają się razem w Nim, czynią Go one cichym — potulnie uległym w sercu i umyśle Swojemu prawu prawdy, sprawiedliwości i miłości. To dowodzi, że Bóg ma tę cichość mądrości, którą zaleca On nam dla naszego zastosowania w praktyce (Jak. 3:13). Ale to dowodzi, że Jego cichość nie jest okazywana w stosunku do żadnej osoby, tzn. do nikogo z Jego stworzeń. Ona więc jest okazywana jedynie w stosunku do prawa Jego własnej istoty. Tej ostatniej uwadze powinna być dana jej właściwa waga, albowiem prawo, któremu Bóg jest poddany, nie jest czymś zewnętrznym dla Niego, ale jest prawem Jego własnej Istoty. Ono jest Jego własnym charakterem. Stąd wyraża się