Teraźniejsza Prawda nr 239 – 1968 – str. 56
(2) Drugie obudzenie się Eliaszowe i drugi posiłek (1Król. 19:5-8) również dowodzą, że żęcie zaczęło się w roku 1874. Pierwsze obudzenie się i posiłek pozafiguralnego Eliasza zaczęły się w roku 1829; jego drugie zapadnięcie w sen zaczęło się zaraz po zawodzie w roku 1844, a jego drugie obudzenie się i posiłek zaczęły się w roku 1874 (Mat. 25:1-6). Pierwsza część drugiego posiłku składała się z Prawd wymienionych w poprzednim paragrafie. Czterdzieści dni podróżowania wyobraża 40 lat żęcia (Z. 1908, u góry str. 223), które skończyły się w roku 1914, a po nich nastąpił okres zbierania kłosów, trwający 18 miesięcy. Fakty wymienione w poprzednim paragrafie udowadniają datę 1874, jako początek pracy żęcia z punktu widzenia drugiego obudzenia się i posiłku pozafiguralnego Eliasza.
(3) Czterdzieści dni szpiegowania Ziemi (4Moj. 13:1-25) zdają się pokazywać tę samą myśl. Te 40 dni szpiegowania ziemi wyobrażają, pomiędzy innymi rzeczami 40 lat (1874-1914), w ciągu których lud Boży Maluczkiego Stadka i Wielkiego Grona osobliwie poszukiwał swoich przyszłych dziedzictw, jak objawione one są w Prawdach Parousji. Jak powyżej wykazane, zaczęło się to z początkiem żęcia w roku 1874.
(4) Dzień Podobieństwa o Groszu naucza tej samej myśli. Wykazaliśmy to bardzo obszernie w Teraźniejszej Prawdzie nr 2, w artykule: ,,Wezwania, Przesiewania, Broń ku Zabijaniu” i tam odsyłamy Czytelnika po szczegóły.
(5) Opowiadanie o ukoronowanym Żniwiarzu i o jego pracy (Obj. 14:14-16) dowodzi, że żęcie zaczęło się w roku 1874. Korona złota jako obraz przedstawia Władzę Boską jako Króla (Z. 1911, str. 120, szp. 1, par. 3). Jezus otrzymał swoją władzę przed Drugim Przyjściem (Psalm 45:4-5). Ostry sierp to Prawda Paruzji. Powodem, dla którego „podobny Synowi człowieczemu” miał żąć jest: „Gdyż godzina [pierwsze 412/3 lat 1000-lecia] żęcia nadeszła”. W Żniwach Bożych czas żęcia oznacza pełnienie pracy ścinania. Godzina ta, zaczynająca się od dnia 1000-lecia, nadeszła w październiku 1874; dlatego żęcie wówczas się zaczęło, gdyż Bóg jest punktualny. Gdy jego czas czynienia pracy nadejdzie, on ją czyni, a do jutra nie odkłada (Abak. 2:3). Daje to odpowiedź na twierdzenie brata Rutherforda, że czas Żniwa, ale nie praca Żniwa zaczęła się w roku 1874. Wołanie anioła — „zapuść sierp twój, a żnij” — wyobraża modlitwy ludu Pańskiego do Niego, aby zesłał i błogosławił Prawdom, które okazały się Prawdami Paruzji, a zaczęło się to przed pierwszym przedstawieniem tych Prawd. Zapuszczanie sierpa zaczęło się, jak pokazane powyżej, jesienią 1874, dlatego też żęcie zaczęło się w tym roku. Należy podać tutaj ostrzeżenie: nie mieszajmy posiadania korony, władzy Boskiej, jako Króla, z wypełnianiem takiejże królewskiej władzy. Jezus posiadał ten autorytet przed Swoim Drugim Przyjściem (Psalm 45:2, 3) i będąc w posiadaniu go zaczął
kol. 2
w roku 1874 żąć na trzy i pół roku przed zaczęciem wykonywania tejże władzy królewskiej, przez wyrzucenie Babilonu i obudzenie śpiących świętych — w kwietniu 1878 r. (Izaj. 52:7).
(6) Równoległe Dyspensacje są jeszcze innym dowodem, że żęcie zaczęło się w r. 1874. Nie można odpowiedzieć na argumenty, jakie daje nam nasz drogi Pastor w „Badaniach” i w „Towers” oraz bracia John i Morton Edgarowie w dziele o „Piramidzie” — że paralele te odnoszą się tak samo do łaski, jak i do gniewu, do rzeczywistego Izraela, jak i do Izraelitów z imienia, i tak do Żniwa, jak i do okresów w obydwóch Wiekach sięgających aż na 565 lat przed Żniwami. Jeżeli przeto możemy dowieść, że żęcie Żniwa Żydowskiego zaczęło się Roku Pańskiego 29 i trwało przeszło 3 i pół roku przed Zesłaniem Ducha Świętego w roku 33 po Chrystusie, to wynika z tego, że żęcie Wieku Ewangelicznego zaczęło się w roku 1874 i trwało jakiś czas przed Zesłaniem Ducha Świętego w roku 1878.
(a) Jezus jako pierwsze ziarno pszenicy zżęty został w jesieni Roku Pańskiego 29. Aby przezwyciężyć siłę tego argumentu, brat Rutherford w Betel w roku 1917 a później w „Tower” zaprzeczył, aby Jezus był ziarnem pszenicy, twierdząc, że ziarnem pszenicy musi być upadły człowiek naszego rodzaju. Jezus nie zgadza się z bratem Rutherfordem i z jego określeniem odnośnie tego punktu, albowiem nazwał On siebie ziarnem pszenicznym (Jan 12:24). Dojrzałe ziarno pszeniczne jest charakterem przystosowanym do Prawd Żniwa w okresie żęcia. Takim był Jezus i Jehowa zżął go w październiku Roku Pańskiego 29.
(b) Dwunastu i Siedemdziesięciu byli zżęci na jakiś czas zanim wysłani zostali jako posłańcy Ewangelii, by żąć innych (Mat. 4:18-22; 9:9; Jan 1:35-51; Mat; 9:37-10:7; Łuk. 10:1-9).
(c) Wielu innych Izraelitów zostało zżętych podczas nauczania naszego Pana, z których przeszło 500 pozostało wiernymi pomimo bolesnego przesiewania połączonego z jego ostatnimi przejściami ziemskimi (Łuk. 6:13; 1Kor. 15:6).
(d) Wyraźne ustępy stanowczo stwierdzają, że Jezus i jego uczniowie wykonywali pracę żęcia (Mat. 9:35-10:7; porównaj z Łuk. 9:1-6; 10:1-9; Mar. 3:13-19).
(e) Jan Chrzciciel posługując się figurą Oblubieńca, Oblubienicy i przyjaciela Oblubieńca i wykazując, że on sam szukał i pozyskał niektórych do Oblubienicy Jezusowej wykonał pracę, która pod inną postacią nazwana jest pracą żęcia (Jan 3:29, 30).
(f) Słowa Jezusa z Jana 4:34-38, wypowiedziane około siedmiu miesięcy po Jego chrzcie pokazują wyraźnie, że nie tylko były mówione w czasie Żniwa, lecz iż uczniowie dokonywali już pewnego żęcia: ,,Jam was posłał żąć to, około czegoście wy nie pracowali; insi pracowali, a wyście weszli w pracę ich”. Ustęp ten