Teraźniejsza Prawda nr 234-235 – 1967 – str. 78
Pawłowych, że słyszeli głos i w Dz.Ap. 22:9, gdzie jest powiedziane, że nie słyszeli głosu tego, który mówił do niego. Tutaj byłaby zupełna sprzeczność, gdybyśmy nie dali temu słowu w Dz.Ap. 9:7 znaczenia przyjmowania głosu uchem, a w Dz.Ap. 22:9 znaczenia rozumienia. Mamy dobrą ilustrację trzeciego znaczenia tego słowa w 2Moj. 6:12, gdzie czytamy, że Faraon nie usłucha — nie będzie posłuszny — Panu. Trzecie znaczenie tego słowa nie stosuje się do naszego tekstu, co jest widoczne z faktu, że głupi budowniczy reprezentuje klasę, która nie była posłuszna, chociaż ona słyszała w znaczeniu, w jakim to słowo jest użyte w naszym tekście. Pierwsze znaczenie także nie stosuje się tutaj, co jest widoczne z faktu, że wielu słyszy słowa Pańskie w pierwszym znaczeniu, lecz nigdy nic nie budują: natomiast wszyscy, którzy słyszą w znaczeniu tego tekstu budują — („ktokolwiek”, „każdy jeden” w ang. Biblii) „wszelkiego”, „wszelki”. To zostawia nam drugie znaczenie, jako tu stosowne, ponieważ aby budować to o czym tu jest mowa, trzeba rozumieć nauki Pańskie, przynajmniej do tego stopnia, jaki jest potrzebny do budowania. Budowa do której się to odnosi, rozumie się, nie może być literalna; ponieważ nikt ani nawet większość tych, którzy rozumieją słowa Chrystusowe w kazaniu wygłoszonym na górze, nie budują literalnej struktury. Więc musi to być symboliczna budowa. W liście do 1Kor. 3:9—15 ten dom z jednego punktu widzenia jest przedstawiony jako Kościół, a z innego jako struktura, czyli budowa wiary i charakteru, które są budowane na Chrystusie. Przeto proces budowania znaczy kształtowanie struktury czyli budowy wiary i charakteru nowych stworzeń, co oznacza budowanie Kościoła.
(3) Co przedstawia opoka, na której ofiarowani budują? Odpowiadamy: Chrystusa — ponieważ Św. Paweł w 1Kor. 3:11 zapewnia nas, że On jest gruntem, na którym ofiarowani budują. Co tedy przedstawia piasek? Znowu odpowiadamy: Chrystusa — ponieważ według tego samego wiersza, On jest jedynym gruntem, na którym ofiarowani budują, bez względu na to, czy są oni utracjuszami koron lub nie (1Kor. 3:11—15). Na pierwszy rzut oka stwierdzenie, że Chrystus jest także tym piaskiem, zdaje się być wstrętne, lecz jest tak z powodu fałszywej myśli połączonej z figuralną opoką, że w przeciwstawieniu z tą fałszywą myślą piaskowi trzeba nadać złe znaczenie niezgodne z Chrystusem. Fałszywą myślą połączoną ze znaczeniem słowa opoka w tym ustępie jest siła charakteru. Rozumie się, taka myśl jeżeli byłaby prawdziwa, przez kontrast nasuwałaby słabość charakteru, jako przedstawioną przez piasek, która zastosowana do naszego Pana, rozumie się, byłaby wstrętna poświęconemu umysłowi. Ale ponieważ 1Kor. 3:11 dowodzi, że tak opoka jak i piasek przedstawia Chrystusa, to widocznie żadne z tych słów w tym ustępie nie mówi nic o Jego charakterze. Gdy poznajemy, że nie Jego charakterystyka, ale Jego postawy i czynności są przedstawione przez
kol. 2
opokę i piasek, wtedy ta myśl staje się zadowalająca poświęconemu umysłowi. Zgodnie z tym rozumiemy, że opoka reprezentuje naszego Pana, jako Ostoję i Podporę, jako Pomocnika i Wzmocniciela Wiernych w ich czasie próby, a piasek reprezentuje Go nie jako Ostoję, Podporę, Pomocnika i Wzmocniciela niewiernych w pewnej mierze, ale jako ich Opuściciela, Tego co ich zostawia, zaniechuje w ich czasie próby, żeby sobie sami radzili. Zapewne Pismo Św. naucza powyżej podane myśli, jako postawy i czynności naszego Pana ku tym dwóm klasom. — Żyd. 13:5, 6; List Judy 23; 1Kor. 5:5.
(4) Nasze powyższe uwagi wskazują, że nasz tekst i ten w 1Kor. 3:9—15 są równoległymi ustępami, tj. one traktują o tym samym ogólnym przedmiocie. Chociaż to jest prawdą, one jednak przedstawiają niektóre identyczne zarysy i niektóre różniące się zarysy tego samego ogólnego przedmiotu. Warto będzie zauważyć te identyczności i różnice. Tekst w liście do Koryntów nie przedstawia żadnych różnic co się tyczy gruntu, lecz ustęp w Ew. Mateusza czyni to, ażeby przedstawić te różne postawy i czynności naszego Pana ku tym dwojakim budowniczym. Przypowieść w Ew. Mateusza w tym co ona przedstawia, nie podaje żadnej różnicy w materiałach użytych dla tych dwóch budów, jednak ta różnica pomiędzy złotem, srebrem, drogimi kamieniami, a drzewem, sianem i słomą jest bardzo znaczna. Następnie sposoby próbowania obydwóch w figurach — ogniem i deszczem, powodzią i wiatrem — w rzeczach, które one przedstawiają, różnią się także. Te różnice, rozumie się, nie są sprzecznościami. One tylko kładą nacisk na różne fazy jednego ogólnego przedmiotu. Otóż te dwa ustępy są świetną ilustracją zasady Pisma Św., że całość o jednym przedmiocie nie jest omawiana w jakimkolwiek jednym miejscu Pisma Św. ale, że każdy z jego przedmiotów jest omawiany „trochę tu, trochę ówdzie” — Izaj. 28:10—13.
(5) Chociaż w samych przypowieściach Ew. Mat. 7:24—27 nie ma podanej żadnej różnicy odnośnie procesu budowania, gdyż jest podana różnica jako istniejąca w gruncie, to jednak w słowach wstępnych tych przypowieści taka różnica jest wskazana. Mądry budowniczy jest przedstawiony jako ten, co „czyni je”, a głupi budowniczy, jako ten co nie czyni ich. „Czynienie ich” jest przedstawione w budowaniu domu na opoce, a „nieczynienie” ich, jako budowanie domu na piasku. Między innymi rzeczami chcemy w tym artykule wykazać dosyć szczegółowo, jak czynienie tych słów jest rzeczywiście budowaniem na Chrystusie jako na opoce, a jak nieczynienie ich jest rzeczywiście budowaniem na Chrystusie, jako na piasku. W celu lepszego przedstawienia tego dwojakiego budowania na Chrystusie chcemy wciągnąć w naszą dyskusję tekst 1Kor. 1:30 „Który [Chrystus] się nam stał mądrością od Boga i sprawiedliwością i poświęceniem i wybawieniem” (apolytrosis, a nie lytrosis jest tu użyte;