Te pozafiguralne walki miały naprawdę swoje wypełnienie w Epifanii: Pierwsza z nich od 1914 do 1916 roku, a druga walka zaczęła się w 1920 i trwa nadal. Inna prawda stosująca się do Małego Stadka w Epifanii, o której on również nauczał, a która się wypełniła, jest ostatnia praca Małego Stadka względem Chrześcijaństwa i jego cierpienie z tego powodu – pozafiguralne strofowanie Janowe, jego uwięzienie i ścięcie. Jesteśmy żywymi świadkami, jak i uczestnikami strofowania i uwięzienia Janowego. Jesteśmy pewni z wypełnienia się strofowania i uwięzienia, że ścięcie również nastąpi (a co stało się już faktem dokonanym, zob. P ’40, 139; ’51, 115-119 – dopisek tłum.). Prawdy Epifaniczne uczyły o faktach wypełnienia, tak jak to jest zaznaczone w Piśmie Św. Te dwa proroctwa wypełnione w Epifanii, a stosujące się do Małego Stadka – pieczętują go jako onego Sługę.

      Jego przepowiedzenie wydarzeń mających nastąpić w Epifanii, a obejmujące Małe Stadko i Wielkie Grono, widziane w świetle wypełnionych wydarzeń dowodzi, że był on tym Sługą. Jak jasno przepowiedział on odłączenie się pozafiguralnego Eliasza od Elizeusza, a to z powodu niezgodności w sprawach postępowania jako odrębnych od spraw doktrynalnych, jak również drugie uderzenie Jordanu przez
kol. 2
pozafiguralnego Elizeusza po rozłączeniu się! Prawda epifaniczna wykazuje w wydarzeniach wypełnienie się tej przepowiedni. Wykazał on także, że przy końcu tego Wieku – w Epifanii – pozafiguralni Kapłani będą odłączeni od Lewitów stosownie do obrazu przybytku. Prawda epifaniczna wykazuje nam w podziałach ludu Bożego wypełnienie się tego obrazu przybytku. W jego nauczaniu, że lniana szata Aarona przedstawia przykrycie Kościoła, a zdjęcie jej przez Aarona wyobraża odejście Kościoła z ziemi, rozważanym w odniesieniu do wyprowadzenia przez Aarona podczas gdy jeszcze był w szatach ofiarniczych, kozła Azazela, nauczał on za pomocą wywodu, że gdy Kościół będzie jeszcze w ciele i po ofiarowaniu jego ostatniego członka Bogu przez Jezusa, odbywać się będzie czynność z Wielkim Gronem, jako pozafiguralnym Kozłem Azazela. Prawda epifaniczna objawia nam wypełnienie się tego przed naszymi oczami. Lecz nasz Pastor uczył, że wszystkie te rzeczy będą miały miejsce po Żniwie – po skończeniu się Paruzji; a więc będą się dziać w Epifanii. To, że był w stanie przepowiedzieć ze Słowa Bożego te cudowne rzeczy oznacza, że był on szafarzem mającym pieczę nad składem Prawdy, mogącym dawać pokarm na czasie, czyli, że był on onym Sługą. Był on okiem, ręką i ustami Pańskimi.

      (Ciąg dalszy nastąpi)

kol. 1

DWA DOMY ZBUDOWANE l PRÓBOWANE

Ew. Mat. 7:24-27 (P. 1930, 174)
(Popr. przedruk z T. P. ’37, 53, 67)

      Tekst, na którym nasz temat jest oparty, składa się z dwóch przypowieści: o mądrym i o głupim budowniczym. Nasz Pastor dał nam trzy tłumaczenia tychże i wierzymy, że wszystkie są właściwe. Według pierwszego mądrym budowniczym jest Maluczkie Stadko, a tym domem jest prawdziwy Kościół (Kościół buduje siebie; Oblubienica przygotowuje się), natomiast głupim budowniczym jest nominalny Kościół, a domem jest Babilon. Według drugiego tłumaczenia, mądrym budowniczym jest Maluczkie Stadko jako klasa, a tym domem jest jego wiara i struktura charakteru, natomiast głupim budowniczym jest Wielkie Grono (utracjusze koron), a domem jest ich wiara i struktura charakteru. Trzecim tłumaczeniem jest zastosowanie drugiego do jednostek: mąż mądry reprezentujący jednostki Maluczkiego Stadka, a mąż głupi reprezentujący jednostki utracjuszy koron, a ich domy reprezentują przynależne struktury wiary i charakteru tych jednostek. Jeżeli zapamiętamy, że byli to przeważnie utracjusze koron – pozafiguralni książęta, którzy zbudowali Babilon, to wewnętrzna zgodność tych tłumaczeń staje się widoczna. W tym artykule użyjemy przeważnie trzecie z tych tłumaczeń. Mowa tych dwóch przypowieści jest tak bardzo podobna jedna do drugiej, jak tylko różnica w myślach pomiędzy
kol. 2
nimi pozwala. To się okaże z ich poniższego zacytowania w kolumnach:

Wszelkiego tedy, który słucha tych słów moich i czyni je, przypodobam mężowi mądremu, który zbudował dom swój na opoce; I spadł gwałtowny deszcz i przyszła powódź, i wiatry wiały, i uderzały na on dom, ale nie upadł, bo był założony na opoce. A wszelki, który słucha tych słów moich, a nie czyni ich, przypodobany będzie mężowi głupiemu, który zbudował dom swój na piasku; I spadł deszcz gwałtowny i przyszła powódź, i wiatry wiały, a uderzyły na on dom, i upadł, a był wielki upadek jego.

WYKŁAD TEKSTU

      (2) Pewne wyjaśnienia uczynią znaczenie tego tekstu jasne. Słowo słucha jest tu użyte w znaczeniu rozumie. Wyraz „słuchać” jest użyty przynajmniej w trzech znaczeniach w biblijnej i potocznej mowie: (1) przyjmować głos uchem; (2) rozumieć i (3) być posłusznym. Dobra ilustracja użytku pierwszego i drugiego znaczenia znajduje się w Dz. 9:7, gdzie jest powiedziane o towarzyszach

poprzednia strona – następna strona