Teraźniejsza Prawda nr 233 – 1967 – str. 53
z tej strony zasłony. Niektórzy uważają to za wielki przywilej, by oddać całe swoje jestestwo w interesie wykształcenia, reformy, nauki, sztuki, filozofii, postępu społecznego, domu, przyjaciół, krewnych, kraju, sekty, sławy, bogactw i stanowiska. Jakkolwiek niektóre z nich są dobre, lecz żadne z nich nie dają się porównać z przywilejem poświęcenia całego naszego jestestwa w interesie planu Bożego — największej, najlepszej i najszlachetniejszej ze wszystkich spraw. Jest to dla takiej sprawy, że Bóg daje Swemu wiernemu poświęconemu ludowi ten przywilej oddania ich jestestwa na służbę i w ten sposób zużywają oni i są zużywani w najlepszej, najowocniejszej i najtrwalszej ze wszystkich spraw. Naprawdę Bóg był szczodrobliwy w daniu tak wielkiego przywileju. Ale ten dar, przywilej poświęcenia obejmuje więcej i większe przywileje od tych polegających na oddawaniu całego naszego jestestwa na służbę Bożą. Obejmuje on wiele rzeczy związanych z naszym duchem, nowymi stworzeniami. Przede wszystkim obejmuje on nasze otrzymanie nowego stworzenia — Ducha Św. Jest to jeden z trzech najwyższych i największych darów Bożych, drugimi są Jezus i Prawda. Jest on zapoczątkowaniem Boskiej natury i jest zadatkiem jej zakończenia w wiernych. Czyni on nas synami i dziedzicami Bożymi, a współdziedzicami z Chrystusem. Daje on nam przywilej członkostwa w Chrystusie ze wszystkimi błogosławionymi oczekiwaniami chwały, czci i nieśmiertelności jako naszych. Ponadto, Bóg udziela nam jako Nowym Stworzeniom większej znajomości głębokich rzeczy i przywilej ogłaszania tychże Nowym Stworzeniom takim jak my według naszej zdolności, ducha i stanowiska w Ciele Chrystusowym.
Daje On w naszych nowych stworzeniach przywilej wzrastania coraz więcej na podobieństwo Jego charakteru i w ten sposób daje nam wszystkie łaski — łaski wyższe i niższe pierwszorzędne, drugorzędne i trzeciorzędne. Tu daje On nam przywilej odłączenia naszych uczuć od rzeczy ziemskich, a przywiązania ich do stosownych rzeczy niebieskich. W tych zarysach charakteru, po ich rozwinięciu się, daje On nam siłę, równowagę i krystalizację. Nie tylko daje On nam te rzeczy, dając nam najlepsze ze wszystkich osobistych posiadłości — udoskonalony duchowy charakter — ale także daje On nam przywilej według naszej zdolności, sposobności i ducha, pomagania drugim Nowym Stworzeniom, aby rozwinęli oni ten sam rodzaj udoskonalonych duchowych charakterów. Potem także daje On nam przywilej wyzwolenia, a przez to w naszych starciach z diabłem, światem i ciałem, umożliwiając nam, gdy walczymy wiernie wyjść zwycięsko i pomagać drugim Nowym Stworzeniom do takich samych zwycięstw. Jeżeli my wiernie wytrwamy w tych walkach, aż do śmierci, to da On nam koronującą cechę wyzwolenia — zwycięstwo nad śmiercią prowadzące do Boskiej natury w pierwszym zmartwychwstaniu.
Ale to nie są wszystkie dary, jakie Jego szczodrobliwość daje dla Swojego wiernego Małego Stadka. Za zasłoną ma On dla nich
kol. 2
zachowane wielkie dary. Jako Boskie istoty będą oni mieli nieśmiertelność — żywot w samym sobie, tj. stan odporny na śmierć — która uczyni ich niezależnymi od wszelkich zewnętrznych warunków do życia. Będzie im dana taka wielka moc, że będą mogli przenikać wszelkie przedmioty, poruszać światami lub stwarzać nowe i służyć pod zwierzchnictwem Chrystusa w panowaniu nad wszechświatem. W tysiącleciu otrzymają oni od Boga jako dary, przywilej aby być członkami Króla, Kapłana, Pośrednika, Sędziego, Lekarza, Proroka i Matki świata, które to urzędy będą oni używać dla wzbudzania umarłych, zakładania Królestwa Bożego, usuwania warunków prowadzących do grzechu i błędu, zaprowadzenia warunków sprawiedliwości i prawdy, błogosławienia całego rodzaju ludzkiego korzystnymi sposobnościami przyjścia do harmonii z Bogiem i dostąpienia stopniowego uzdrawiania ze skutków przekleństwa i stopniowego obdarzania restytucją, gdy będą posłusznymi, aż do dania doskonałości posłusznym. Potem da im Bóg przywilej przewodniczenia w końcowej próbie rodzaju ludzkiego, którą doprowadzą do końca przez danie żywota wiecznego wiernym w ziemskim raju, który przygotują, a śmierci wiecznej niewiernym. Potem Bóg da im przywilej, być wiecznie rozszerzającym się królestwem po całym wszechświecie jako ich wieczne zatrudnienie. Na pewno bogactwo Jego szczodrobliwości w stosunku do świętych jest ponad wszystko, co człowiek mógłby pomyśleć lub prosić.
Choć w mniejszym stopniu od świętych Bóg uprawiał i będzie uprawiał Swoją szczodrobliwość w stosunku do Starożytnych Godnych, do Wielkiej Kompanii i Młodocianych Godnych. Pierwszej z tych klas dał On szczodrze Swoje objawienie Starego Testamentu z taką jego prawdą, jaka była na czasie dla nich do zrozumienia; dał im przywilej usprawiedliwienia z wiary wobec przyszłej ofiary Chrystusowej i wśród doświadczeń wiary i poświęcenia się sprawiedliwości, dał im ćwiczenia przysposabiając ich na stanowiska książąt po całej ziemi w Tysiącleciu (Ps. 45:17). Da On im lepsze zmartwychwstanie inne aniżeli to, jakie świat otrzyma (Żyd. 11:35), lepsze, bo będzie wyprzedzało 1000 lat zmartwychwstanie świata, ponieważ da im urząd książąt rządzących w błogosławieniu rodzaju ludzkiego, podczas gdy drudzy będą ich poddanymi pod zwierzchnictwem Chrystusa i ponieważ da im to przy końcu Tysiąclecia przywilej stania się istotami duchowymi i otrzymania ojczyzny niebieskiej, którą świat nigdy nie otrzyma. Dla nich będzie zachowany szereg przywilejów wiecznych, naprawdę bardzo wysokich, chociaż mniejszych od owych danych Małemu Stadku. Pokaże to przeciwieństwo ich Tysiącletnich urzędów. Małe Stadko będzie królami, oni książętami; pierwsi Kapłanami, drudzy Kaatytami; pierwsi Pośrednikiem, drudzy sługami Pośrednika; pierwsi Lekarzem, drudzy pielęgniarkami; pierwsi wielkim Prorokiem, drudzy podrzędnymi prorokami, pierwsi Sędzią, drudzy jego następcami; pierwsi Matką, drudzy dziećmi tej Matki, niańkami Matki innych dzieci. Wyższość