Teraźniejsza Prawda nr 230 – 1967 – str. 6
Pasterza, wejdą do Jego odpocznienia i zostaną nakarmione i odświeżone postępując za Nim. Jezus jako „Drzwi” przedstawia wszystkie przywileje i błogosławieństwa prawdziwych owiec. Przez Niego (wchodzimy do odpocznienia w owczarni, czyli w miejscu przygotowanym do odpoczynku dla prawdziwych owiec – do odpoczywania w wierze. Przez Niego również możemy wyjść, aby cieszyć się wolnością i odświeżeniem, do których On jako nasz Pasterz prowadzi Swoją trzodę. Wchodzimy i wychodzimy stale, radując się wolnością i przywilejami zapewnionymi nam przez naszego Pasterza. W ten sposób radujemy się „wolnością, którą nas Chrystus wolnymi uczynił” (Gal. 5:1).
Ten wypoczynek i wolność osiągamy (1) przez nasze usprawiedliwienie z wiary w ofiarę naszego Pana i (2) przez nasze poświęcenie się jako Jego owce oraz przyjęcie nas przez Ducha Świętego, który prowadzi nas do Jego opieki i pokarmu.
„WSPÓŁDZIEDZICAMI TEJ SAMEJ OBIETNICY”
Ci, którzy nie byli Żydami z natury, ale poganami, gdy przyszli do Chrystusa, stali się członkami tej samej trzody. O tym Apostoł jasno świadczy mówiąc, że Bóg rozwalił średnią ścianę, która była przegrodą, aby oboje jednym uczynić (Efez. 2:15). Dlatego poganie nie są już więcej cudzymi, obcymi, cudzoziemcami, ale są przyprowadzeni do wielkiego Pasterza i jest im dozwolone korzystać z przywilejów i błogosławieństw udzielonych przez Niego. Jednak przedtem nie byli oni owcami Pańskimi w żadnym sensie tego słowa, ale byli cudzymi, obcymi, cudzoziemcami.
Apostoł Paweł do Rzym. 11 przedstawia stosunek pogan do Izraela naturalnego. On przedstawia lud żydowski jako drzewo oliwne, narośl tłustego korzenia obietnicy Abrahamowej, Przymierza Związanego Przysięgą i pokazuje, że gałęzie, czyli ludzie tego narodu, były wyłamane z pokrewieństwa korzenia obietnicy z wyjątkiem niektórych, którzy właściwie przyjęli Pana Jezusa. On więc wykazuje, że poganie są wszczepieni na miejsce tych wyłamanych gałęzi. Żydowska więc trzoda, tak jak istniała poprzednio, nie była przyjęta przez Pana, ale tylko ci, którzy uznali tę zasadę i rozpoznali Jego głos. Oni więc wraz z poganami stanowią współdziedziców, członków jednego ciała, jednej trzody.
Ta sama myśl jest pokazana w Obj. 7, gdzie nasz Pan przedstawia obraz całego wybranego Kościoła składającego się ze 144 000 członków – 12 000 z każdego pokolenia. Boski wybór był uczyniony w odniesieniu do dwunastu pokoleń Izraela; gdy więc wielu z tych wszystkich pokoleń okazało się niegodnymi najwyższego zaszczytu i zostali odrzuceni, to liczba wybrańców w każdym pokoleniu była uzupełniona z wierzących pogan. Nie wiemy do których z tych pokoleń różne jednostki zostały przydzielone; ale wiemy, że wszyscy wybrańcy Boży,
kol. 2
zwycięzcy, są uznani przez Pana jako prawdziwi Izraelczycy, w których nie masz zdrady. Oni więc będą z Panem w Królestwie.
„DRUGIE OWCE” Z INNEJ OWCZARNI
Widocznie „drugie owce” wymienione w tej przypowieści są to ci, którzy staną się Pańskimi owcami po skompletowaniu wybrańców. Całe Tysiąclecie będzie potrzebne na znalezienie innych Pańskich owiec, Jego prawdziwych owiec spośród rodzaju ludzkiego w ogólności, włączając tych Izraelitów, którzy z powodu zaślepienia grzechem i błędem, byli niegodni stania się owcami obecnej trzody i odwrócili się w zaślepieniu, jednak ich zaślepienie zostanie usunięte w Pańskim właściwym czasie (Rzym. 11:25-27).
Nasz Pan odnosi się do tej innej owczarni i wyraźnie mówi nam o zgromadzeniu tych owiec do Jego łaski pod Jego kierownictwo, jako w wielkim Pasterzu. On dokładnie określa czas i pokazuje, że przypowieść o owcach i kozłach nie należy do obecnego Wieku, ale do Tysiąclecia, a to On zaznacza oświadczeniem, którym zaczyna tę przypowieść, a mianowicie: „A gdy przyjdzie Syn człowieczy w chwale swojej i wszyscy świeci Aniołowie z nim, tedy usiądzie na stolicy chwały swojej. I będą zgromadzone przedeń wszystkie narody, i odłączy je, jedne od drugich, jako pasterz odłącza owce od kozłów” (Mat. 25:31, 32).
Podczas Tysiącletniego Dnia Sądu będzie wymagane od wszystkich ludzi z rodzaju ludzkiego, aby okazali kto z nich pragnie stać się Pańskimi owcami słuchającymi głosu dobrego Pasterza i postępującymi za Nim po ścieżkach sprawiedliwości i prawdy, aby ostatecznie osiągnąć życie wieczne. Ci zaś, którzy nie będą słuchali dobrego Pasterza zostaną wygładzeni z ludu – będą wiecznie unicestwieni we Wtórej Śmierci (Dz. 3:23). Oni będą klasą kozłów z przypowieści (Mat. 25:41-46), których wygładzenie, zniszczenie jest gdzie indziej pokazane w jeziorze ognia i siarki, a które to jezioro – jak jest wytłumaczone – oznacza Wtórą Śmierć (Obj. 20:14; 21:8).
Przy końcu Tysiąclecia wszyscy z klasy owiec tego Wieku wejdą do zupełnej łaski Pana i staną się braćmi tych wszystkich, którzy są Pańskimi owcami na jakimkolwiek poziomie istnienia. Oni staną się braćmi klasy wybrańców, którzy będą mieli udział w panowaniu Królestwa podczas Tysiąclecia i w dopomaganiu w pracy sądzenia zarówno owiec jak i kozłów (1Kor. 6:2). Oni będą również braćmi wszystkich zastępów anielskich. Gdy wszystkie rzeczy na niebiesiech i na ziemi będą przyprowadzone do zupełnego poddania naszemu wielkiemu Pasterzowi, to dopiero w tym znaczeniu tego słowa wszyscy staną się Pańskimi owcami bez względu na jakim poziomie istnienia będą się znajdować – wybrańcy na poziomie duchowym z zastępami anielskimi, a naprawieni i udoskonaleni ludzie na ziemi.