NASZ TEKST GODŁA NA ROK 1967

      Nasz Pan Jezus, on wielki, pasterz owiec, gdy wypuści owce swoje idzie przed nimi, a owce idą za nim; bo znają głos jego. Jam jest on pasterz dobry, i znam owce moje, a moje mię też znają (Żyd. 13:20; Jan 10:4, 14).

      Zalecamy powyższy zespół tekstów Pisma Świętego dla naszego szczególnego rozważania w ciągu roku 1967, ponieważ zawiera on nauki, które są całkiem na czasie, szczególnie potrzebne i wypełniane obfitymi błogosławieństwami dla tych, którzy są prawdziwymi uczniami Jezusa, owcami Jego pastwiska.

      Jehowa jest w najwyższym znaczeniu Wielkim Pasterzem. On dba o tych, którzy w odpowiedzi na Jego zaproszenie (Przyp. 23:26) zwrócili się do Niego przez Chrystusa, poświęcili swoje życie Jemu i stali się tym sposobem Jego owcami i naśladowcami idącymi za Jego kierownictwem (Psalm 23; 79:13; 80:2; 95:7; 100:3; Jer. 31:10; Ezech. 34:10; Zach. 9:16; Efez. 5:1). Lecz Niebiańskiemu Ojcu upodobało się dokonać wszystkiego przez Swego jednorodzonego Syna, Logosa jako Wykonawcę, Swego Namiestnika (Jan 1:1-3; Mat. 28:18; 1Kor. 8:6; Kol. 1:13-20; Efez. 1:10,17-23). Boskie „ramię [Jezus] panować będzie nad nim … Jako pasterz trzodę swoją paść będzie; do naręcza swego zgromadzi baranki [dopomagając nawet najsłabszym z Jego prawdziwych owiec] i na łonie swym piastować je będzie, a kotne z wolna poprowadzi [lub da piersi – margines, tzn. tym, którzy karmią niemowlęta]” (Izaj. 40:10, 11).

      Bóg postanowił pozafiguralnego Dawida, Swego „Umiłowanego” (Mat. 13:17; 17:5; Efez. 1:6) jako „księcia pasterzy” nad Swoimi owcami,
kol. 2
aby je prowadził, karmił, strzegł i panował nad nimi (1Piotra 5:4; Jer. 30:9; Ezech. 34:23,24; 37:24; Łuk. 1:32). Tą klasą owiec są ci, którzy pokutowali za grzech, odwrócili się od niego, przyjęli Jezusa jako Zbawiciela i tym sposobem stali się usprawiedliwieni przed Bogiem przez Jego zasługę okupu, a na tej podstawie poświęcili swoje życie Bogu i na Jego służbę oraz są „przyjęci w umiłowanym”. Jezus, który dał Swoje życie za owce (Jan 10:11), jest „dobrym pasterzem” – „Pasterzem i Biskupem dusz waszych” (1Piotra 2:25).

      Cały rodzaj ludzki w pewnym sensie jest podobny do zgubionych owiec, gdyż ludzie wypadli z pierwotnej owczarni Boskiej opieki Edenu, a popadli w stan przekleństwa. Stan ten jest opisany jako ziemia pusta, jako wielka i straszna puszcza (5Moj. 32:10), po której chodzili zubożeni – bez pastwiska, wody i pasterza. Niezliczone są kierunki, niebezpieczne drogi, nieszczęśliwe niepewności, znużenia, trudy i cierpienia tych zbłąkanych owiec (Psalm 119:176; Izaj. 53:6; Mat. 9:36; 10:6; 18:11-13; Łuk. 15:4-7).

      Gdy Jezus, ten „dobry pasterz”, który dał Swoje życie za świat (Jan 6:51), znajduje i czyni niektórych ludzi Swoimi naśladowcami, to jeszcze oni są nazwani owcami, aczkolwiek teraz są owcami Jego trzody (Mat. 26:31; Mar. 14:27; Jan 10:1-6; 21:15-17; Dz. 20:28; 1Piotra 2:25; 5:2). Ci, którzy wiarą przyjęli Jezusa jako swojego Zbawiciela i przez poświęcenie

poprzednia strona – następna strona